miércoles, 1 de octubre de 2014

POÉTICA GALEGA


NOCTURNOS






DESERTO



Ollasme con ollos recortados de molicie,
lentos de desexo, esgrevios pola chaira do meu corpo.
Extraviados nunha mensaxe en Morse
que non entendo.

Perdidos no punto crucial da fronteira
naque deixa de ser patria e ter bandeira
ista carne mortal que cobertoirame.

Ollasme sen ollarme,
rutineira cobiza de dozura,
crónico bocexo. E detrás dos teus ollos,
arrebólase
outra mirada cega.

Deserto infindo de infindos ollos baleiros, que non ollanme.







DESIERTO


Me miras con ojos recostados de pereza,
lentos de deseo, escarpados por la llanura de mi cuerpo.
Extraviados en un mensaje en Morse
que no entiendo.
Perdidos en el punto crucial de la frontera
en que deja de tener patria y ser bandera
esta carne mortal que me recubre.


Me miras sin mirarme,
rutina avara de dulzura,
crónico bostezo. Y detrás de tus ojos,
se aventura
otra mirada ciega.

Desierto infinito de infinitos ojos vacíos, que no me miran. 









DESARRAIGAMENTO



Teño o pé lixeiro para empuxar ao mundo.
Na biqueira do zapato, a balanza da vida
e nada pesan os meridianos. As augas.
As montañas. A eternidade.
Un dedal o mundo, na punta do meu zapato.

Máis,
traspelo na túa escenografía.
En teu cosmos de distancias.
E esmágame o peito, a túa ausencia.




DESARRAIGO



Tengo el pie ligero para empujar al mundo.
En la puntera del zapato, la balanza de la vida
y nada pesan los meridianos. Las aguas.
Las montañas. La eternidad.

Un dedal el mundo, en la punta de mi zapato.

Pero,
trastabillo en tu escenografía.
En tu cosmos de distancias.
Y me aplasta el pecho, tu ausencia.


M.R.-C. 
Luz de Raizame 
Poemario Derechos Reservados (2013)

No hay comentarios:

Publicar un comentario